ადამიანის უფლებათა ევროპული სასამართლოს გადაწყვეტილება საქმე „სტურუა საქართველოს წინააღმდეგ“

ადამიანის უფლებათა ევროპული სასამართლოს

მეოთხე სექციის

გადაწყვეტილება

საქმეზე „სტურუა საქართველოს წინააღმდეგ “

( საჩივარი   № 45729/05 )

  სტრასბურგი

201 7 წლის 28 მარტი

საბოლოო გახდა

27/04/2017

 

ეს გადაწყვეტილება საბოლოო გახდა კონვენციის 44-ე მუხლის მე-2 პუნქტის შესაბამისად. წინამდებარე გადაწყვეტილება შესაძლოა დაექვემდებაროს რედაქციულ შესწორებას.

 

საქმეზე „სტურუა საქართველოს წინააღმდეგ“,

ადამიანის უფლებათა ევროპულმა სასამართლომ (მეოთხე სექცია), პალატის სხდომაზე, შემდეგი შემადგენლობით:

თავმჯდომარე – ჰანნა იუდკივსკა,

მოსამართლეები – ვინსენტ ა. დე გაეტანო,

ანდრაშ შაიო,

ნონა წოწორია,

კრჟიშტოფ ვოიტიჩეკი,

გაბრიელე კუცკო-შტადლმაიერი,

მარკო ბოშნიაკი

და სექციის განმწესრიგებელი მოადგილე – ანდრეა ტამიეტი,

     2017 წლის 7 მარტს გამართული დახურული თათბირის შემდეგ,

    

გამოიტანა წინამდებარე გადაწყვეტილება:

 

პროცედურა

1. საქმეს საფუძვლად დაედო საჩივარი (№45729/05) საქართველოს წინააღმდეგ, რომელიც 2005 წლის 29 ნოემბერს, ადამიანის უფლებათა და ძირითად თავისუფლებათა დაცვის კონვენციის (შემდგომში „კონვენცია“) 34-ე მუხლის საფუძველზე, სასამართლოში შეიტანა საქართველოს მოქალაქემ, ბ-ნმა მიტროფანე სტურუამ (შემდგომში „მომჩივანი“).

2. მომჩივანს სასამართლოში წარმოადგენდა ბ-ნი ნ. კვარაცხელია, ადვოკატი, რომელიც საქმიანობს თბილისში. საქართველოს მთავრობას (შემდგომში „მთავრობა“) წარმოადგენდა სახელმწიფო წარმომადგენელი იუსტიციის სამინისტროდან ბ-ნი დ. თომაძე.

3. მომჩივნის მტკიცებით, კონვენციის მე-6 მუხლის 1-ლი პუნქტის საწინააღმდეგოდ, მის მიმართ მიმდინარე დისციპლინური სამართალწარმოება იყო უსამართლო, რამდენადაც, მისი საჩივრის განხილვა გაიმართა ორგანოს მიერ, რომელიც არ იყო მიუკერძოებელი და დაირღვა სასამართლოსადმი ხელმისაწვდომობის უფლება.

4. წინამდებარე საჩივრის შესახებ ინფორმაცია გაეგზავნა მთავრობას 2007 წლის 27 აგვისტოს.

 

ფაქტები

 

I. საქმის გარემოებები

 

5. მომჩივანი დაიბადა 1953 წელს და ცხოვრობს თბილისში.

6. 1999 წლის 15 მაისს მომჩივანი ათი წლის ვადით დანიშნულ იქნა აბაშის რაიონული სასამართლოს თავმჯდომარედ.

7. 2004 წლის 3 დეკემბერს იუსტიციის უმაღლესმა საბჭომ მომჩივნის წინააღმდეგ დაიწყო დისციპლინური სამართალწარმოება 2000 წლის 22 თებერვლის „საქართველოს საერთო სასამართლოების მოსამართლეთა დისციპლინური პასუხისმგებლობისა და დისციპლინური სამართალწარმოების შესახებ“ კანონის (შემდგომში „დისციპლინური სამართალწარმოების შესახებ“ კანონი - იხილეთ წინამდებარე დოკუმენტის პარაგრაფები 15-18) 2(2)-(ე) პუნქტის შესაბამისად. მომჩივანს ბრალად დაედო სისხლის სამართლის საქმის მასალების ექვსი თვით შეყოვნება, მის მიერ საქმის აცილების დღიდან, 2003 წლის 29 ოქტომბრიდან.

8. 2004 წლის 23 დეკემბერს მოსამართლეთა სადისციპლინო საბჭოს სადისციპლინო კოლეგიამ (შემდგომში „კოლეგია“) შემდეგი შემადგელობით: ბ-ნი კ. ყ. (კოლეგიის თავმჯდომარე და მომხსენებელი), ბ-ნი გ. ჩ, ბ-ნი დ. ს. და ბ-ნი თ. თ., ზეპირი მოსმენით განიხილა საქმე. სხდომის ოქმის თანახმად, მომჩივანმა აღიარა გულგრილობის ფაქტი, რომელშიც ის დაადანაშაულეს. საქმის გარემოებების შესწავლის საფუძველზე კოლეგიამ მომჩივანი დამნაშავედ მიიჩნია აღნიშნულ გადაცდომაში. მისი ქმედება განსაკუთრებით მძიმე იყო, ვინაიდან საქმეში ბრალდებულები ამ დროს პატიმრობაში იმყოფებოდნენ და კონვენციის მე-6 მუხლის თანახმად მომჩივანს, როგორც მოსამართლეს, უნდა ემოქმედა დაუყოვნებლივ და შეცდომის გარეშე. კოლეგიამ გაითვალისწინა გადაცდომის ხასიათი, რომელიც კლასიფიცირდა როგორც მძიმე და წარსულში მომჩივნის წინააღმდეგ სხვა დისციპლინური ზომების არსებობა. ზემოთ აღნიშნულიდან გამომდინარე, კოლეგიამ მომჩივანი გაათავისუფლა დაკავებული თანამდებობიდან.

9. 2004 წლის 29 დეკემბერს მომჩივანმა საჩივარი შეიტანა მოსამართლეთა სადისციპლინო საბჭოში (შემდგომში „სადიციპლინო საბჭო“) ფაქტებთან და სამართალთან დაკავშირებით დისციპლინური სამართალწარმოების შესახებ კანონის მე-60 მუხლის 1-ლი პუნქტის შესაბამისად (იხილეთ პარაგრაფი 17). მომჩივანმა კითხვის ნიშნის ქვეშ დააყენა საქმის გარემოებების შეფასება და 2004 წლის 23 დეკემბერის გადაწყვეტილების მიღებისას დადგენილი ფაქტების მიმართ გამოყენებული სამართლებრივი დებულებები. მისი საჩივარი შესწავლილ იქნა სადიციპლინო საბჭოს პლენარულ სხდომაზე რვა წევრის შემადგენლობით, რომელთაგან ოთხი – ბ-ნი კ. ყ., ბ-ნი გ. ჩ., ბ-ნი დ. ს. და ბ-ნი თ. თ. მონაწილეობას იღებდა პირველ მოსმენაში. ისევე როგორც თავდაპირველად, კ. ყ. ასრულებდა სხდომის თავმჯდომარისა და მომხსენებლის ფუნქციას.

10. 2005 წლის 27 იანვრის გადაწყვეტილებით, სადისციპლინო საბჭომ ერთხმად სრულად დატოვა ძალაში კოლეგიის 2004 წლის 23 დეკემბრის გადაწყვეტილება. სააპელაციო ინსტანციამ დაადასტურა, რომ ქვემდგომმა ორგანომ სწორად შეაფასა ფაქტები და დადგენილ ფაქტებთან მიმართებით გამოიყენა შესაბამისი სამართლებრივი დებულებები.

11. მომჩივანმა შემდგომ საჩივარი შეიტანა უზენაეს სასამართლოში სამართლებრივ საკითხებთან დაკავშირებით, დისციპლინური სამართალწარმოების შესახებ კანონის 74-ე მუხლში 2005 წლის 25 თებერვალს შესული ცვლილების შესაბამისად (იხილეთ პარაგრაფი 18). მომჩივნის განცხადებით, მას არ მიუღია შეტყობინება იმის შესახებ, რომ მას შეეძლო გამოცხადებულიყო კოლეგიის წინაშე და რომ სადისციპლინო საბჭოს მიერ მისი საქმის მოსმენა გაჭიანურდა. მან ასევე განაცხადა, რომ კონვენციის მე-6 მუხლის შესაბამისად, კოლეგიის წევრებს, რომლებიც მონაწილეობდნენ 2004 წლის 23 დეკემბრის გადაწყვეტილების მიღების პროცესში, შემდგომ სადისციპლინო საბჭოს მიერ აპელაციის წესით მოსმენაში მონაწილეობის უფლება არ ჰქონდათ.

12. 2005 წლის 11 ივლისის გადაწყვეტილებით, უზენაესმა სასამართლომ უარყო მომჩივნის საკასაცო საჩივარი უსაფუძვლობის გამო. სხდომის ოქმის საფუძველზე, ასევე, გამოირკვა, რომ მომჩივანი ესწრებოდა 2004 წლის 23 დეკემბრის სხდომას და საშუალება ჰქონდა შეფერხების გარეშე ესაუბრა საქმეზე, მისი ბრალდებების საპირისპიროდ. მოსმენის დროს მომჩივანმა აღიარა მის მიერ ჩადენილი გულგრილობის ფაქტი, რაშიც ბრალი ედებოდა. ასევე, უზენაესმა სასამართლომ უარყო მომჩივნის ბრალდება სადისციპლინო საბჭოს მიერ მისი საქმის შესწავლის გაჭიანურებასთან დაკავშირებით. აქვე, უზენაესმა სასამართლომ დასძინა, რომ სადისციპლინო საბჭომ საქმე შეისწავლა დადგენილ ერთთვიან ვადაში. უზენაესმა სასამართლომ ასევე დაადგინა, რომ კოლეგიის ოთხი წევრის მონაწილეობა შემდგომ სადისციპლინო საბჭოს სამართალწარმოებაში არ ეწინააღმდეგებოდა დისციპლინური სამართალწარმოების შესახებ კანონის 22-ე და 24-ე მუხლების მოთხოვნებს (იხილეთ პარაგრაფი 17).

 

II. შესაბამისი ეროვნული კანონმდებლობა

 

A. მოსამართლეთა შეუცვლელობის გარანტიები ეროვნულ კანონმდებლობაში

 

13. საერთო სასამართლოების შესახებ 1997 წლის 13 ივნისის კანონის 48 (1) და 49 (1) მუხლების თანახმად, რომელიც ძალაში იყო 1999 წელს მომჩივნის დანიშვნის დროს (იხილეთ პარაგრაფი 6), საქართველოს პრეზიდენტი უფლებამოსილი იყო კვალიფიციური კანდიდატები დაენიშნა მოსამართლის თანამდებობაზე ათი წლის ვადით.

14. საქმის განხილვის დროს გამოყენებული საქართველოს კონსტიტუციის 84-ე და 86-ე მუხლები, რომლებიც ეხება მოსამართლეთა დამოუკიდებლობასა და მათი შეუცვლელობის პრინციპებს, იხილეთ ქვემოთ:

 

მუხლი 84 პუნქტები 1-3

„1. მოსამართლე თავის საქმიანობაში დამოუკიდებელია და ემორჩილება მხოლოდ კონსტიტუციას და კანონს. რაიმე ზემოქმედება მოსამართლეზე, ან ჩარევა მის საქმიანობაში გადაწყვეტილების მიღებაზე ზეგავლენის მიზნით, აკრძალულია და ისჯება კანონით.

2. მოსამართლის ჩამოცილება საქმის განხილვისგან, თანამდებობიდან მისი ვადამდე გათავისუფლება ან სხვა თანამდებობაზე გადაყვანა, დაიშვება მხოლოდ კანონით განსაზღვრულ შემთხვევებში.

3. არავის არა აქვს უფლება, მოსთხოვს მოსამართლეს ანგარიში კონკრეტულ საქმეზე“.

 

    მუხლი 86 პუნქტი 2

„2. მოსამართლის თანამდებობაზე გამწესება ხდება არანაკლებ 10 წლის ვადით. მოსამართლეთა შერჩევის, დანიშვნის, თანამდებობიდან გათავისუფლების წესი განისაზღვრება კანონით“.

 

B. დისციპლინური სამართალწარმოების შესახებ კანონი

 

15. მომჩივნის წინააღმდეგ დისციპლინური სამართალწარმოების დაწყების დროს ძალაში მყოფი დისციპლინური სამართალწარმოების შესახებ კანონის მე-2 მუხლის მე-2 (ე) პუნქტის მიხედვით, მოსამართლე, რომელიც ყოველგვარი საპატიო მიზეზის გარეშე აჭიანურებს საქმის შესწავლის პროცესს, არღვევს მის სამსახურებრივ მოვალეობებს.

16. 2004 წლის 30 ივნისამდე, დისციპლინური სამართალწარმოების შესახებ კანონი, კონკრეტულად, 62-ე მუხლის მე-2 პუნქტი, ცალსახად კრძალავდა საქმის პირველი ინსტანციით განხილვაში მონაწილე მოსამართლეების მიერ, ამავე საქმის, სადისციპლინო საბჭოს სხდომაზე სააპელაციო წესით განხილვას. მეტიც, 66-ე მუხლის 1-ლი პუნქტის მიხედვით, თუ სადისციპლინო საბჭოს თავმჯდომარე მონაწილეობდა საქმის კოლეგიის მიერ განხილვაში, მაშინ მას უარი უნდა ეთქვა იმავე საქმის სააპელაციო წესით განხილვისას სადისციპლინო საბჭოს თავმჯდომარეობაზე. 2004 წლის 30 ივნისის ცვლილებების საფუძველზე ამოღებულ იქნა ზემოთ ხსენებული დებულებები და 62-ე მუხლის მე-2 პუნქტი და 66-ე მუხლის 1-ლი პუნქტი ჩამოყალიბდა განახლებული რედაქციით.

17. 2004 წლის 30 ივნისს შესული ცვლილებების შემდეგ დისციპლინური სამართალწარმოების შესახებ კანონის ყველაზე რელევანტური პროცესუალური შინაარსის დებულებები ჩამოყალიბდა შემდეგნაირად:

    მუხლი 22(1), (2), (3) და (4)

„1. საქართველოს საერთო სასამართლოების მოსამართლეთა სადისციპლინო საბჭო შედგება 8 წევრისაგან.

2. ... საბჭოს წევრებს, რომელთაგან ოთხი საქართველოს საერთო სასამართლოების მოსამართლეა, საქართველოს იუსტიციის უმაღლესი საბჭოს წარდგინებით ხმათა უმრავლესობით ამტკიცებს საქართველოს საერთო სასამართლოების მოსამართლეთა კონფერენცია ...

3. სადისციპლინო საბჭოში იქმნება სადისციპლინო კოლეგიები ოთხი წევრის შემადგენლობით ...

4. სადისციპლინო საბჭოს ჰყავს თავმჯდომარე, რომელიც იმავდროულად არის სადისციპლინო საბჭოს წევრი. სადისციპლინო საბჭოს თავმჯდომარე თავმჯდომარეობს სადისციპლინო საბჭოს სხდომებს ...“ .

    მუხლი 24(4)

 „სადისციპლინო საბჭოს წევრის უფლებამოსილების ვადაა ოთხი წელი“.

    მუხლი 56(3)

„სადისციპლინო კოლეგიის მიერ მოსამართლის თანამდებობიდან გათავისუფლების შესახებ გადაწყვეტილების მიღების მომენტიდან მოსამართლე კანონით დადგენილი წესით ჩამოცილებული უნდა იქნეს საქმის განხილვისგან და სხვა თანამდებობრივი უფლებამოსილებების განხორციელებისგან“.

მული 60(1)

„სადისციპლინო კოლეგიის გადაწყვეტილების გადასინჯვა შეიძლება საქართველოს საერთო სასამართლოების მოსამართლეთა სადისციპლინო საბჭოში მისი გასაჩივრების გზით“.

    მუხლი 62(1)

„სადისციპლინო საბჭო საჩივარს ... განიხილავს საქმის მიღებიდან ერთ თვეში“.

    მუხლი 66(1)

„... სხდომას [სადისციპლინო საბჭოს წინაშე] თავმჯდომარეობს სადისციპლინო საბჭოს თავმჯდომარე, ან მისი დავალებით – საბჭოს სხვა წევრი“.

    მუხლი 68(1)

„სადისციპლინო საბჭო გადაწყვეტილებას იღებს ხმათა უმრავლესობით. ხმების თანაბრად განაწილების შემთხვევაში გადამწყვეტი ხმის უფლებით სარგებლობს სადისციპლინო საბჭოს თავმჯდომარე“.

18. 2005 წლის 25 თებერვლამდე დისციპლინური სამართალწარმოების შესახებ კანონის 74-ე მუხლის მიხედვით, სადისციპლინო საბჭოს მიერ დისციპლინური საქმის შესახებ სააპელაციო წესით მიღებული გადაწყვეტილება, რომლითაც გადაისინჯა კოლეგიის მიერ პირველი ინსტანციით მიღებული გადაწყვეტილების ფაქტობრივი და სამართლებრივი დასაბუთებულობა, იყო საბოლოო და შესასრულებლად სავალდებულო. თუმცა, 2005 წლის 25 თებერვალს 74-ე მუხლში შეტანილი ცვლილება საქართველოს უზენაეს სასამართლოს, საკასაციო ინსტანციას, უფლებას აძლევდა ხელახლა განეხილა სადისციპლინო საბჭოს სააპელაციო წესით მიღებული გადაწყვეტილება. საქმის ხელახალი შესწავლა შესაძლებელი იყო მხოლოდ სამართლებრივ საკითხებთან მიმართებით.

 

სამართალი

 

I. კონვენციის მე-6 მუხლის 1-ლი პუნქტის სავარაუდო დარღვევა

 

19. მომჩივანი აცხადებდა, რომ მისი საქმე არ განუხილავს მიუკერძოებელ სასამართლოს, ვინაიდან დისციპლინური სამართალწარმოების პროცესში, თავდაპირველ და სააპელაციო განხილვაში მონაწილეობას ერთი და იგივე მოსამართლეები იღებდნენ. მომჩივანი ეყრდნობა ქვემოთ მოცემული კონვენციის მე-6 მუხლის 1-ლი პუნქტის შესაბამის ნაწილს, რომელიც შემდეგი შინაარსისაა:

„ყოველი ადამიანი, მისი სამოქალაქო ხასიათის უფლებებისა და მოვალეობების ... გამორკვევისას, აღჭურვილია ... მისი საქმის სამართლიანი ... განხილვის უფლებით ... სასამართლოს მიერ“.

 

A. მისაღებობა

 

1. მხარეთა არგუმენტები

20. თავდაპირველად მთავრობა ამტკიცებდა, რომ კონვენციის მე-6 მუხლი არ ვრცელდება წინამდებარე საქმეზე. სხვა არგუმენტებს შორის, მთავრობამ ასევე მოიშველია სასამართლოს განჩინება - პიტკევიჩი რუსეთის წინააღმდეგ ((განჩინება), № 47936/99, 2001 წლის 8 თებერვალი) და ამტკიცებდა, რომ დავა, რომელიც ეხებოდა სასამართლო უწყებიდან მომჩივნის გათავისუფლებას, სცილდებოდა განსახილველი მუხლის ფარგლებს.

21. მთავრობამ ასევე აღნიშნა, რომ მომჩივანს არ ამოუწურავს დაცვის შიდასამართლებრივი საშუალებები, რაც კონვენციის 35-ე მუხლის 1-ლი პუნქტით არის გათვალისწინებული. მთავრობის წარმომადგენლებმა ასევე აღნიშნეს, რომ მომჩივანს ჯერ საქართველოს საკონსტიტუციო სასამართლოსთვის უნდა მიემართა და მოეთხოვა დისციპლინური სამართალწარმოების შესახებ კანონის იმ სადავო ნორმების გაუქმება მათი არაკონსტიტუციურობის გამო, რომლებმაც დაუშვა ერთი და იმავე მოსამართლეების მიერ საქმის მოსმენა პირველი ინსტანციითა და სააპელაციო წესით.

22. მომჩივანი არ დაეთანხმა მთავრობის არგუმენტებს მათი შეუსაბამობისა და სასამართლოს პრეცედენტული სამართლით გაუმყარებლობის გამო.

 

2. სასამართლოს შეფასება

23. სასამართლო იმეორებს, რომ კონვენციის მე-6 მუხლის პირველი პუნქტი გამოიყენება სამოქალაქო ხასიათის დავების (ფრანგულენოვან ტექსტებში „დავის საგანი“) იმ „სამოქალაქო უფლებებზე“, რომლებიც აღიარებულია ეროვნული კანონმდებლობით, მიუხედავად იმისა, დაცულია თუ არა ეს უფლებები კონვენციით. დავა ჭეშმარიტი და სერიოზული უნდა იყოს; დავა შესაძლოა არ იყოს დაკავშირებული უშუალოდ უფლების არსებობასთან, თუმცა შეიძლება უკავშირდებოდეს მის სფეროს და განხორციელების წესს. სამართალწარმოების შედეგები პირდაპირ უნდა განსაზღვრავდეს კითხვის ნიშნის ქვეშ მყოფ უფლებას, უმნიშვნელო კავშირები ან დაშორებული შედეგები არ უნდა იყოს კონვენციის მე-6 მუხლის პირველი პუნქტის გამოყენების საფუძველი (იხილეთ Micallef v. Malta [დიდი პალატა], №17056/06, §74, ECHR 2009 და Boulois v. Luxembourg [დიდი პალატა], №37575/04, §90, ECHR 2012).

24. ასევე, სასამართლომ დაადგინა, რომ მომჩივნის დანიშვნის დროს, 1999 წელს მოქმედი შიდასამართლებრივი ჩარჩოების გათვალისწინებით, მომჩივანს საქართველოს კანონმდებლობით, მათ შორის კონსტიტუციით, უფლება ჰქონდა გაესაჩივრებინა მისი ათწლიანი გამწესების ვადის ამოწურვამდე (იხილეთ პარაგრაფები 13 და 14) დაკავებული თანამდებობიდან დაუსაბუთებელი გათავისუფლება. მეტიც, დისციპლინური სამართალწარმოების შედეგები პირდაპირ იყო დაკავშირებული აღნიშნული უფლების განხორციელების წესთან. ამასთანავე, მომჩივნის მიერ იუსტიციის უმაღლესი საბჭოს წინაშე წამოწყებული დავა შესაძლოა სადავო დისციპლინური სახდელის – დაკავებული თანამდებობიდან გათავისუფლების – გაუქმებით დასრულებულიყო. შესაბამისად, სასამართლოს მიაჩნია, რომ წინამდებარე საქმე იყო ჭეშმარიტი და სერიოზული დავა „უფლების“ შესახებ, რომელიც მომჩივანს ადგილობრივი კანონმდებლობით გააჩნდა (იხილეთ Baka v. Hungary [დიდი პალატა], №20261/12, §§107-111, ECHR 2016 და Tato Marinho dos Santos Costa Alves dos Santos and Figueiredo v. Portugal, №9023/13 და №78077/13, §39, 2016 წლის 21 ივნისი).

25. სასამართლო ასევე აღნიშნავს, რომ ვილჰო ესკელინენი და სხვები ფინეთის წინააღმდეგ საქმის განხილვის საფუძველზე დადგინდა მიდგომა, რომლის მიხედვითაც, იმისათვის, რომ მთავრობას შესძლებოდა სასამართლოს წინაშე ემტკიცებინა, რომ კონვენციის მე-6 მუხლის 1-ლი პუნქტის „სამოქალაქო სამართლებრივი“ ნაწილის მოქმედება არ ვრცელდებოდა სახელმწიფო ორგანოებსა და საჯარო მოხელეებს შორის დასაქმების დავებზე, ორი პირობა უნდა დაეკმაყოფილებინა. პირველი, მთავრობას უნდა ეჩვენებინა, რომ განსახილველ მოხელეთა თანამდებობას ან კატეგორიას ეროვნული კანონმდებლობით პირდაპირ აქვს შეზღუდული სასამართლოსადმი ხელმისაწვდომობა და, მეორე, ეს შეზღუდვა სახელმწიფოს ინტერესიდან გამომდინარე ობიექტური საფუძვლებით უნდა იყოს დასაბუთებული (იხილეთ, ვილჰო ესკელინენი და სხვები ფინეთის წინააღმდეგ [დიდი პალატა], №63235/00, § 62, ECHR 2007‑II).

26. სასამართლო ასევე აცხადებს, რომ პირველ პირობასთან დაკავშირებით, არ არსებობს შეზღუდვა, სასამართლო სისტემის გარეთ კონკრეტული შიდასახელმწიფოებრივი ორგანოს, „სასამართლოდ“ განსაზღვრისთვის, „ვილჰო ესკელინენის ტესტის მიზნებისთვის (იხილეთ Oleksandr Volkov v. Ukraine №21722/11, § 88, ECHR 2013). ეს ტესტი თანაბრად გამოიყენება როგორც ჩვეულებრივი საჯარო მოსამსახურეების, ასევე მოსამართლეების მიმართ. (იხილეთ ზემოთ ხსენებული Baka v. Hungary, § 104). მეტიც, ეს ტესტი შეესაბამება ყველა სახეობის შრომით დავას, რომელიც ეხება საჯარო მოსამსახურეებსა და მოსამართლეებს, და დაკავშირებულია დასაქმებასთან/დანიშვნასთან, კარიერასთან/ დაწინაურებასთან, გადაყვანასთან და სამსახურიდან გათავისუფლებასთან (იხილეთ ზემოთ ხსენებული Baka v. Hungary, § 105; Olujić v. Croatia, №22330/05, §§ 31-44, 2009 წლის 5 თებერვალი, შემთხვევა, როდესაც სასამართლომ დაადასტურა მე-6 მუხლის შესაბამისობა უზენაესი სასამართლოს თავმჯდომარის დისციპლინური სამართალწარმოების საფუძველზე დაკავებული თანამდებობიდან გათავისუფლების საქმესთან დაკავშირებით).

27. წინამდებარე საქმის გარემოებებს რომ დავუბრუნდეთ, სასამართლო აღნიშნავს, რომ მომჩივნის დისციპლინური პასუხისმგებლობის საკითხი შეისწავლა მოსამართლეთა სადისციპლინო საბჭომ პირველი და სააპელაციო ინსტანციებით. პირველ ინსტანციაში საკითხი განიხილა ოთხი წევრისგან შემდგარმა კოლეგიამ, ხოლო მეორე ინსტანციაში საკითხი შესწავლილ იქნა პლენარულ სხდომაზე. სადისციპლინო საბჭომ მომჩივნის დაკავებული თანამდებობიდან გათავისუფლების შესახებ დასაბუთებული გადაწყვეტილება მიიღო, რომელიც შემდგომ საქართველოს უზენაესმა სასამართლომ განიხილა, როგორც საბოლოო საკასაციო ინსტანციამ (იხილეთ პარაგრაფები 8-12). იმის გათვალისწინებით, რომ დისციპლინური სამართალწარმოება მომჩივნის წინააღმდეგ მიმდინარეობდა ორგანოების მიერ, რომლებიც სასამართლოს ფუნქციას ასრულებდნენ, ხოლო სადისციპლინო საბჭო კონვენციის მე-6 მუხლის 1-ლი პუნქტის თანახმად „სასამართლოს“ წარმოადგენდა, შეუძლებელია ისეთი დასკვნის გაკეთება, რომ ეროვნული კანონმდებლობა მომჩივანს „ცალსახად უზღუდავდა სასამართლოს ხელმისაწვდომობას“ (იხილეთ mutatis mutandis, Oleksandr Volkov, §§ 89-91; H. v. Belgium, 1987 წლის 30 ნოემბერი, §50, Series A №127-B; და Belilos v. Switzerland, 1988 წლის 29 აპრილი, §66, Series A №132). შესაბამისად, არ არის შესრულებული ვილჰო ესკელინენის ტესტის პირველი პირობა და კონვენციის მე-6 მუხლის „სამოქალაქო“ ნაწილი შეესაბამება დისციპლინური სამართალწარმოების სადავო საკითხს (შეადარეთ ზემოთ ხსენებულ Olujić, §§ 31-44; Saghatelyan v. Armenia №7984/06, §§31-35, 2015 წლის 20 ოქტომბერი; Gerovska Popčevska v. the former Yugoslav Republic of Macedonia, №48783/07, §38, 2016 წლის 7 იანვარი; და ზემოთ მოხსენიებული Tato Marinho dos Santos Costa Alves dos Santos and Figueiredo, §§40-42).

28. იმის გათვალისწინებით, რომ მე-6 მუხლის სამოქალაქო და სისხლისსამართლებრივი ასპექტები ურთიერთგამომრიცხავი არ არის (იხილეთ Albert and Le Compete v. Belgium, 1983 წლის 10 თებერვალი, §30, Series A №58) და, მოსამართლეთა დისციპლინური სამართალწარმოების შედეგად ვადამდელი გათავისუფლების სხვა შემთხვევებში სასამართლოს დასკვნების გათვალისწინებით, სასამართლოს მიაჩნია, რომ წინამდებარე საქმესთან მიმართებით დისციპლინურმა სამართალწარმოებამ არ განაპირობა სისხლისსამართლებრივი დებულებების გამოყენება (იხილეთ ზემოთ ხსენებული Oleksandr Volkov v. Ukraine, §§92-95).

29. რაც შეეხება მთავრობის განცხადებას მომჩივნის მიერ დაცვის შიდასამართლებრივი საშუალებების არამოწურვის შესახებ (იხილეთ პარაგრაფი 21), სასამართლო იმეორებს, რომ კონვენციის 35-ე მუხლით გათვალისწინებული მიზნების მიღწევისთვის საქართველოში ინდივიდუალური კონსტიტუციური სარჩელის შეტანა არაეფექტურია. კერძოდ, საკონსტიტუციო სასამართლოს არ შეუძლია გააუქმოს საჯარო ორგანოების ან სასამართლოების მიერ მიღებული გადაწყვეტილება, რომელიც პირდაპირ ზემოქმედებას ახდენს მომჩივნის უფლებებზე (იხილეთ Apostol v. Georgia, №40765/02, §§35-46, ECHR 2006-XIV; Mumladze v. Georgia, №30097/03, §37, 2008 წლის 8 იანვარი; და Khoniakina v. Georgia, №17767/08, §59, 2012 წლის 19 ივნისი).

30. ზემოთ აღნიშნულიდან გამომდინარე, სასამართლო უარყოფს მთავრობის მიერ გამოთქმულ ორივე პრეტენზიას და ადგენს, რომ მომჩივნის საჩივარი სადისციპლინო საბჭოს მიუკერძოებლობასთან დაკავშირებით კონვენციის 35-ე მუხლის მე-3 (ა) პუნქტის თანახმად არც უსაფუძვლოა და არც რაიმე სხვა მიზეზით დაუშვებელი. შესაბამისად, საჩივარი უნდა გამოცხადდეს მისაღებად.

 

B. არსებითი მხარე

 

1. მხარეთა არგუმენტები

1. მთავრობამ განაცხადა, რომ ეროვნული კანონმდებლობა სადისციპლინო საბჭოს მიუკერძოებლობისა და დამოუკიდებლობისთვის საკმარის გარანტიას იძლევა. საბჭოს ოთხივე წევრისთვის კანონით არის დაშვებული როგორც კოლეგიის, ასევე პლენარულ სხდომაზე დასწრება. სადისციპლინო საბჭოს პლენარული სხდომა არ უნდა მოვიაზროთ, როგორც საერთო სააპელაციო ინსტანცია. სადისციპლინო საბჭოს ორი სხვადასხვა ერთეულის სხდომაზე შემადგენლობის დამთხვევა არსებული სამართლებრივი ჩარჩოდან გამომდინარე გარდაუვალი იყო. თუმცა, ეს ფაქტი ხმათა უმრავლესობით მიღებულ გადაწყვეტილებას არ აბათილებს. ამასთან, არაფერი მიუთითებდა, რომ ერთი და იმავე სამართალწარმოების ორივე ეტაპზე განხილვაში მონაწილე სადისციპლინო საბჭოს ოთხ წევრს ჰქონდა რაიმე პირადი ინტერესი. ის ფაქტი, რომ ოთხი, ერთი და იგივე მოსამართლე მონაწილეობდა სასამართლო გადაწყვეტილების მიღების პროცესში ორ სხვადასხვა ეტაპზე, თავისთავად არ ადასტურებს იმას, რომ მათ რაიმე პირადი ინტერესი გააჩნდათ საქმესთან მიმართებით.

2. მომჩივანი ამტკიცებდა, რომ მისი საქმე არ განხილულა „დამოუკიდებელი და მიუკერძოებელი სასამართლოს“ მიერ. კერძოდ, სადისციპლინო საბჭომ სრული შემადგენლობით მისი საქმის მოსმენისას ვერ დააკმაყოფილა ეს მოთხოვნები. იმის გათვალისწინებით, რომ კოლეგიის ოთხმა წევრმა, თავმჯდომარის ჩათვლით, პირველი ინსტანციის წესით შეისწავლა მისი საქმე, მათ ვერ უზრუნველყვეს სადავო საკითხის ადეკვატური მოსმენა სააპელაციო ეტაპზე.

 

2. სასამართლოს შეფასება

33. სასამართლო იმეორებს, რომ კონვენციის მე-6 მუხლის 1-ლი პუნქტი მოითხოვს სასამართლო იყოს მიუკერძოებელი მისი კომპეტენციის ფარგლებში. მიუკერძოებლობა გამორიცხავს წინასწარი განწყობის ან პირადი ინტერესის არსებობას და ამის გადამოწმების ბევრი ხერხი არსებობს. შესაბამისად, სასამართლო გამოარჩევს სუბიექტურ და ობიექტურ მიდგომას. სუბიექტური მიდგომა გულისხმობს მოცემულ საქმეში მოცემული მოსამართლის შინაგანი რწმენის დადგენის მცდელობას, ხოლო ობიექტური მიდგომის შემთხვევაში გამოყენებულია ყველა ის გარანტია, რაც გამორიცხავს მიკერძოებულობის რაიმე ეჭვს (იხილეთ Piersack v. Belgium, 1982 წლის 1 ოქტომბერი, §30, Series A, №53). უკანასკნელი მიდგომის მიხედვით, გადამწყვეტია, რამდენად არსებობს კონკრეტულ მოსამართლესთან მიმართებით მიკერძოებულობასთან დაკავშირებული შიში, მიუხედავად მოსამართლის ნამდვილი პიროვნული შეხედულებისა, რაც შეიძლება ობიექტურად იყოს დასაბუთებადი (იხილეთ Wettstein v. Switzerland, №33958/96, §44, ECHR 2000‑XII). მართლაც, ხშირად რთულია იმის დამადასტურებელი მტკიცებულების მოპოვება, რომ მოსამართლის პერსონალური მიუკერძოებლობის პრეზუმფცია უარყო, ამ მიმართულებით, ობიექტური მიუკერძოებლობის მოთხოვნა იძლევა კიდევ ერთ მნიშვნელოვან გარანტიას (იხილეთ Pullar v. the United Kingdom, 1996 წლის 10 ივნისი, § 32, Reports of Judgments and Decisions 1996-III). სხვა სიტყვებით რომ ვთქვათ, სასამართლომ აღიარა მე-6 მუხლის დარღვევის დადასტურების სირთულე სუბიექტურ მიკერძოებულობასთან დაკავშირებით და ამ მიზეზით, შემთხვევათა უმრავლესობაში მიუკერძოებლობის საკითხის დადგენისას გამოიყენება ობიექტური ტესტი. თუმცა, ამ ორ ცნებას შორის არ არსებობს აშკარა დაყოფა, რამდენადაც მოსამართლის ქმედებამ შეიძლება არა მხოლოდ გამოიწვიოს მის მიუკერძოებლობაზე ობიექტური ეჭვი გარე დამკვირვებლის თვალში (ობიექტური მიდგომა), არამედ, ასევე, დადგეს მისი შინაგანი რწმენის საკითხი (სუბიექტური მიდგომა) (იხილეთ Kyprianou v. Cyprus [დიდი პალატა], №73797/01, § 119, ECHR 2005‑XIII; და ზემოთ აღნიშნული Olujić, § 58).

34. სასამართლომ დაადგინა, რომ წინამდებარე საქმეში მოსამართლეთა სადისციპლინო საბჭოს ოთხი წევრი პირველად შეიკრიბა როგორც კოლეგია, პირველი ინსტანციის სასამართლო ორგანოს სახით, რათა გამოეკვლია მომჩივნის წინააღმდეგ წარდგენილი დისციპლინური ბრალდების დასაბუთებულობა. შესაბამისად, მოსმენისა და ყველა მტკიცებულების გამოკვლევის შემდეგ კოლეგიამ 2004 წლის 23 დეკემბერს გამოიტანა არგუმენტირებული გადაწყვეტილება და დაადგინა, რომ მომჩივანმა ჩაიდინა ადმინისტრაციული გადაცდომა და დისციპლინური პასუხისმგებლობის სახით დააკისრა თანამდებობიდან გათავისუფლება. (იხილეთ პარაგრაფი 8). გადაწყვეტილება მოიცავდა საქმესთან დაკავშირებულ ფაქტებთან მიმართებით შესაბამისი სამართლებრივი დებულებების განმარტებასა და გამოყენებას.

35. შემდგომ, იგივე ოთხი მოსამართლე შედიოდა რვა მოსამართლისაგან შემდგარი სადისციპლინო საბჭოს პლენარული სხდომის შემადგენლობაში, რომელმაც სააპელაციო წესით განიხილა ის ფაქტები და სამართლებრივი საკითხები, რომლებიც წამოჭრა მომჩივანმა მე-60 მუხლის პირველი პუნქტის საფუძველზე 2004 წლის 23 დეკემბერს მიღებულ გადაწყვეტილებასთან დაკავშირებით. სხვა სიტყვებით რომ ვთქვათ, იგივე ოთხი მოსამართლე მოწვეულ იქნა საქმის განხილვაზე, რათა ხელახლა განეხილათ საკუთარი გადაწყვეტილება და გამოერკვიათ ფაქტების შეფასებისას ან გამოყენებული სამართლებრივი დებულებების განმარტების დროს, თავად ხომ არ დაუშვეს რაიმე შეცდომა (შეადარეთ San Leonard Band Club v. Malta, №77562/01, §§ 61‑66, ECHR 2004‑IX; Indra v. Slovakia, №46845/99, §§ 51-55, 2005 წლის 1 თებერვალი; და HIT d.d. Nova Gorica v. Slovenia, №50996/08, §§ 37-42, 2014 წლის 5 ივნისი; Warsicka v. Poland, №2065/03, §§ 43-47, 2007 წლის 16 იანვარი, და Central Mediterranean Development Corporation Limited v. Malta (№2), №18544/08, §§ 35-38, 2011 წლის 22 ნოემბერი). სასამართლო აქვე აღნიშნავს, რომ სადისციპლინო საბჭოს რვა წევრმა გადაწყვეტილება მიიღო ხმათა უმრავლესობით. აქვე გასათვალისწინებელია, რომ ხმათა თანაბარი განაწილების შემთხვევაში გადამწყვეტი ხმა ეკუთვნის თავმჯდომარეს (იხილეთ პარაგრაფი 17, დისციპლინური სამართალწარმოების შესახებ კანონის 68-ე მუხლის პირველი პუნქტი). ეს იმას ნიშნავს, რომ მოსამართლეების ნახევარი, მათ შორის, თავმჯდომარე ჩართული იყვნენ საქმის პირველ ინსტანციაში განხილვის პროცესში (იხილეთ mutatis mutandis, Perote Pellon v. Spain, №45238/99, §§ 50-52, 2002 წლის 25 ივლისი; Cardona Serrat v. Spain, №38715/06, §§ 37 and 38, 2010 წლის 26 ოქტომბერი; და Fazlı Aslaner v. Turkey, №36073/04, §§ 37-39, 2014 წლის 4 მარტი). მეტიც, იმის გათვალისწინებით, რომ უზენაეს სასამართლოში წინამდებარე დისციპლინური სამართალწარმოების საქმე განხილულ იქნა მხოლოდ სამართლებრივი საფუძვლების შეფასების კუთხით (იხილეთ პარაგრაფები 12 და 18), სასამართლოს გარკვეული ეჭვები უჩნდება საკასაციო ინსტანციის მიერ საკითხის ეფექტური მოგვარების უნართან მიმართებით (შეადარეთ, mutatis mutandis, Oleksandr Volkov, §§ 126-128, და A. Menarini Diagnostics S.r.l. v. Italy, №43509/08, § 64, 2011 წლის 27 სექტემბერი). სასამართლოს მიაჩნია, რომ ზემოთ აღნიშნული გარემოებები საკმარისია იმისთვის, რომ მომჩივნის ვარაუდი სადისციპლინო საბჭოს მოსამართლეთა მიკერძოებულობასთან დაკავშირებით ობიექტურად გამართლებულად გამოაცხადოს.

36. შესაბამისად, სახეზეა კონვენციის მე-6 მუხლის 1-ლი პუნქტის დარღვევა.

 

II. კონვენციის სხვა სავარუდო დარღვევები

37. კონვენციის მე-6 მუხლის 1 პუნქტზე დაყრდნობით, მომჩივანი ასევე აცხადებდა, რომ სასამართლო მისთვის ხელმისაწვდომი არ იყო და რომ დისციპლინური სამართალწარმოების გადაწყვეტილება ემყარებოდა ფაქტების არასწორ შეფასებასა და კანონის არასწორ გამოყენებას როგორც სადისციპლინო საბჭოს, ასევე უზენაესი სასამართლოს მიერ.

38. მომჩივნის მიერ სასამართლოსადმი ხელმისაწვდომობის შეუძლებლობის შესახებ გაკეთებულ განცხადებაზე მთავრობამ გამოთქვა პროტესტი და აღნიშნა, რომ ეს ბრალდება აშკარად უსაფუძვლო იყო, ვინაიდან დისციპლინური სამართალწარმოების შესახებ კანონის 74-ე მუხლში 2005 წლის 25 თებერვალს შესულმა ცვლილებამ (იხილეთ პარაგრაფი 18) საშუალება მისცა მომჩივანს სადისციპლინო საბჭოს გადაწყვეტილების გასაჩივრების მიზნით, მიემართა საქართველოს უზენაესი სასამართლოსთვის (იხილეთ პარაგრაფი 11).

39. მომჩივანი არ დაეთანხმა ამ მოსაზრებას და განაცხადა, რომ მან ვერ ისარგებლა მის წინააღმდეგ გამოყენებული დისციპლინური ბრალდების შესაბამისი გადასინჯვით.

40. არსებული ფაქტების კონვენციის მე-6 მუხლის პირველ პუნქტთან შესაბამისობის გათვალისწინებით, სასამართლო იმეორებს, რომ მიუხედავად იმისა, რომ მოსამართლეთა სადისციპლინო საბჭო განცალკევებულია საერთო სასამართლოსგან კონვენციის მე-6 მულის 1-ლი პუნქტისთვის ის მაინც წარმოადგენს „სასამართლოს„ (იხილეთ პარაგრაფები 26 და 27).

41. მომჩივნის განცხადებასთან დაკავშირებით, რომელიც ეხება დისციპლინური სამართალწარმოების საქმის შედეგებს, სასამართლო იმეორებს, რომ ის ვერ იმოქმედებს როგორც მეოთხე ინსტანცია და კითხვის ნიშნის ქვეშ ვერ დააყენებს ადგილობრივი სასამართლო ორგანოს მიერ გაკეთებულ დასკვნებს ფაქტსა და სამართლებ რივ დებულებებზე, გარდა იმ შემთხვევისა, როდესაც ისინი თვითნებური ან უსაფუძვლოა (იხილეთ მაგალითად, Bochan v. Ukraine (№2) [დიდი პალატა], №22251/08, § 61, 2015 წლის 5 თებერვალი). წინამდებარე საქმესთან მიმართებით სასამართლო ვერ ხედავს ეროვნული სასამართლოს დასკვნებში თვითნებურ დამოკიდებულებას.

42. აქვე, სასამართლო აცხადებს, რომ საჩივრის ეს ნაწილი აშკარად დაუსაბუთებელია, შესაბამისად, არ უნდა დაკმაყოფილდეს კონვენციის 35-ე მუხლის მე-3 (ა) და მე-4 პუნქტების შესაბამისად.

 

III. კონვენციის 41-ე მუხლის გამოყენება

43. კონვენციის 41-ე მუხლის მიხედვით:

„თუ სასამართლო დაასკვნის, რომ დაირღვა კონვენციით ან მისი ოქმებით გათვალისწინებული უფლება, ხოლო შესაბამისი მაღალი ხელშემკვრელი მხარის შიდა სამართალი დარღვევის მხოლოდ ნაწილობრივი გამოსწორების შესაძლებლობას იძლევა, საჭიროების შემთხვევაში, სასამართლო დაზარალებულ მხარეს სამართლიან დაკმაყოფილებას მიაკუთვნებს“.

 

A. ზიანი

44. მომჩივანმა მოითხოვა 15,000 ლარი (შესაბამისი პერიოდისთვის დაახლოებით 6,400 ევრო) მორალური ზიანის ანაზღაურებისთვის.

45. მთავრობამ განაცხადა, რომ დასახელებული თანხა იყო გადაჭარბებული.

46. სასამართლო აცხადებს, რომ მომჩივანს მიადგა მორალური ზიანი, რომელიც ვერ იქნება სათანადოდ ანაზღაურებული მხოლოდ დარღვევის დადგენის შედეგად (იხილეთ, მაგალითად, Toziczka v. Poland, №29995/08, §56, 2012 წლის 24 ივლისი; და ზემოთ მოცემული Fazlı Aslaner, §62) . სამართლიანობის საფუძველზე გაკეთებული დასკვნისა და საქმის გარემოებების გათვალისწინებით სასამართლო აკმაყოფილებს მომჩივნის მოთხოვნას 3, 500 ევროს ოდენობით.

 

B. ხარჯები და დანახარჯები

47. მომჩივანმა მოითხოვა 7,900 ლარი (შესაბამისი პერიოდისათვის დაახლოებით 3,380 ევრო) სასამართლოში წარმომადგენლობის ხარჯების დასაფარად. ამ მოთხოვნის დაკმაყოფილების მიზნით მან წარმოადგინა იურიდიული მომსახურების ხელშეკრულება, რომელიც მან 2008 წლის 26 თებერვალს გააფორმა სასამართლოში მის წარმომადგენელთან. ასევე, მომჩივანმა წარმოადგინა მომსახურების დეტალური ხარჯთაღრიცხვა, სადაც ასახული იყო გაწეული მომსახურების საათები და ღირებულება - ორმოცდასამი საათი და ორმოცი წუთი, ერთი საათის ღირებულება 180 ლარი (დაახლოებით 77 ევრო საათში). აქვე მოცემული იყო იურიდიული მომსახურების გაწევის თარიღი და სახეობა.

48. მთავრობამ განაცხადა, რომ მოთხოვნები უსაფუძვლო და გადაჭარბებული იყო.

49. სასამართლოს პრეცედენტული სამართლის გათვალისწინებით, მომჩივანს უფლება აქვს მოითხოვს ხარჯებისა და დანახარჯების ანაზღაურება, იმ შემთხვევაში, თუ ხარჯები გაწეულია და გამოწვეულია შესაბამისი საჭიროებით. წინამდებარე საქმესთან დაკავშირებით არსებული დოკუმენტაციისა და ზემოთ აღნიშნული კრიტერიუმების გათვალისწინებით სასამართლო სამართლიანად მიიჩნევს მომჩივანს აუნაზღაურდეს 3,380 ევრო სასამართლოს წინაშე ხარჯებისა და დანახარჯების ასანაზღაურებლად.

 

C. საურავი

 

50. სასამართლოს მიაჩნია, რომ საურავის ოდენობა უნდა განისაზღვროს ევროპის ცენტრალური ბანკის ზღვრული სასესხო განაკვეთის მიხედვით, რასაც დაემატება სამი პროცენტი.

 

ზემოაღნიშნულიდან გამომდინარე სასამართლომ ერთხმად,

 

1. მიიღო გადაწყვეტილება, კონვენციის მე-6 მუხლის 1-ლი პუნქტის შესაბამისად, საჩივარი სადისციპლინო საბჭოს მიუკერძოებლობის არარსებობაზე გამოაცხადოს მისაღებად და დანარჩენ ნაწილში საჩივარი მიიჩნიოს მიუღებლად;

 

2. აცხადებს, რომ ადგილი ჰქონდა კონვენციის მე-6 მუხლის 1-ლი პუნქტის დარღვევას;

 

3. აცხადებს

(a) რომ, კონვენციის 44-ე მუხლის მე-2 პუნქტის შესაბამისად, მოპასუხე სახელმწიფო ვალდებულია წინამდებარე გადაწყვეტილების ძალაში შესვლის დღიდან სამი თვის ვადაში მომჩივანს აუნაზღაუროს ქვემოთ მოცემული თანხა. თანხის ანაზღაურება მოხდება მოპასუხე სახელმწიფოს ეროვნულ ვალუტაში, ანგარიშსწორების დღეს არსებული კურსის შესაბამისად:

(i) 3, 500 ევრო (სამი ათას ხუთასი ევრო) მორალური ზიანის ანაზღაურების სახით; ეს თანხა გათავისუფლდება ნებისმიერი მოქმედი გადასახადისგან, რაც შესაძლოა დაეკისროს მომჩივანს;

(ii) 3, 380 ევრო (სამი ათას სამას ოთხმოცი ევრო) ხარჯებისა და დანახარჯების ასანაზღაურებლად; ასევე, ეს თანხა გათავისუფლდება ნებისმიერი მოქმედი გადასახადისგან, რაც შესაძლოა დაეკისროს მომჩივანს;

(b) რომ, ზემოთ აღნიშნული სამთვიანი ვადის ამოწურვიდან გადახდის განხორციელებამდე, გადასახდელ თანხას დაერიცხოს გადაუხდელობის პერიოდში არსებული ევროპის ცენტრალური ბანკის ზღვრული სასესხო განაკვეთის თანაბარი ჩვეულებრივი საპროცენტო განაკვეთი, რასაც დაემატება 3 პროცენტი;

 

4. უარყოფს მომჩივნის დანარჩენ მოთხოვნებს სამართლიანი დაკმაყოფილების შესახებ.

შესრულებულია ინგლისურ ენაზე და მხარეებს ეცნობათ წერილობითი ფორმით 2017 წლის 28 მარტს, სასამართლოს რეგლამენტის 77-ე მუხლის მე-2 და მე-3 წესების შესაბამისად.

ანდრეა ტამიეტი                                                  ჰანნა იუდკივსკა

სექციის განმწესრიგებელი მოადგილე                     თავმჯდომარე