მაუწყებლობის სესახებ კანონის მე-10 მუხლი ითვალისწინებს ცნობების უარყოფის დავალდებლებას, ხომ არ ფიქრობთ, რომ ეს ეწინააღმდეგება გამოხატვის კონსტიტუციურ უფლებას? მასინ როდესაც ბოდიშის მოხდის იძულება დაუშვებელია, რატომ ვაიძულებთ გამოაქვეყნოს ის ინფორმაცია, რომლის სანდოობისაც მას შეიძლება არ სჯეროდეს?! : )) :-)
საქართველოს კონსტიტუციის მე–19 მუხლის პირველი და მე–2 პუნქტების შესაბამისად, ყოველ ადამიანს აქვს სიტყვის , აზრის , სინდისის , აღმსარებლობისა და რწმენის თავისუფლება. დაუშვებელია ადამიანის დევნა სიტყვის , აზრის , აღმსარებლობის ან რწმენის გამო , აგრეთვე მისი იძულება გამოთქვას თავისი შეხედულება მათ შესახებ, ხოლო ამავე მუხლის მე–3 პუნქტის თანახმად, დაუშვებელია ამ მუხლში ჩამოთვლილ თავისუფლებათა შეზღუდვა , თუ მათი გამოვლინება არ ლახავს სხვათა უფლებებს, ე.ი თუ სიტყვის , აზრის, სინდისის , აღმსარებლობისა და რწმენის თავისუფლება ლახავს სხვა პირის უფლებას მაშინ საქართველოს კონსტიტუცია იძლევა ამ მუხლში ჩამოთვლილ თავისუფლებათა შეზღუდვის უფლებას.
გეთანხმები ბერდია, რომ გამოხატვის თავისუფლება არ არის აბსოლუტურ უფლებატა კატეგორია, თუმცა იძილება გამოთქვას ის, რისიც მას არ სჯერა, ეწინააღმდეგება როგორც, ევროპულ, ისე ამერიკულ დოქტრინას გამოხატვის თავისუფლების სფეროში(მაგ: აშშ-ს კონსტიტუცია იცვას მოსწავლეებს იძულებისგან ფიცი დადაონ ჰიმნის ფორნზე, ან მასწავლებლებს-ასწავლონ ის, რისიცარ სწამთ), ასევეა საქართველოს კანონმდებლობითაც, ბოდიშის მოხდის დავალედებულების დაუშვებლობის შემთხვევაში.
ჩემი შეკითხვა არ ეხება მასმედიას. ჩემი შეკითხვა ეხება ადამიანებ/მოქალაქეებს შორის ურთიერთობას: თუ ერთი ადამიანი მეორეს დააბრალებს რაღაცას ანუ დასწამებს ცილს და ამ ამვაბს მესამეს უამბობს, როგორც სიმართლეს ეს რა არის? მე მგონი ცილისწამება. ასეთ შემთხვევაში კანონი როგორ არეგულირებს ამ საკითხს.კომპეტენტური პასუხისთვის წინასწარ გიხდით მადლობას
მაუწყებლობის სესახებ კანონის მე-10 მუხლი ითვალისწინებს ცნობების უარყოფის დავალდებლებას, ხომ არ ფიქრობთ, რომ ეს ეწინააღმდეგება გამოხატვის კონსტიტუციურ უფლებას? მასინ როდესაც ბოდიშის მოხდის იძულება დაუშვებელია, რატომ ვაიძულებთ გამოაქვეყნოს ის ინფორმაცია, რომლის სანდოობისაც მას შეიძლება არ სჯეროდეს?! : )) :-)
საქართველოს კონსტიტუციის მე–19 მუხლის პირველი და მე–2 პუნქტების შესაბამისად, ყოველ ადამიანს აქვს სიტყვის , აზრის , სინდისის , აღმსარებლობისა და რწმენის თავისუფლება. დაუშვებელია ადამიანის დევნა სიტყვის , აზრის , აღმსარებლობის ან რწმენის გამო , აგრეთვე მისი იძულება გამოთქვას თავისი შეხედულება მათ შესახებ, ხოლო ამავე მუხლის მე–3 პუნქტის თანახმად, დაუშვებელია ამ მუხლში ჩამოთვლილ თავისუფლებათა შეზღუდვა , თუ მათი გამოვლინება არ ლახავს სხვათა უფლებებს, ე.ი თუ სიტყვის , აზრის, სინდისის , აღმსარებლობისა და რწმენის თავისუფლება ლახავს სხვა პირის უფლებას მაშინ საქართველოს კონსტიტუცია იძლევა ამ მუხლში ჩამოთვლილ თავისუფლებათა შეზღუდვის უფლებას.
გეთანხმები ბერდია, რომ გამოხატვის თავისუფლება არ არის აბსოლუტურ უფლებატა კატეგორია, თუმცა იძილება გამოთქვას ის, რისიც მას არ სჯერა, ეწინააღმდეგება როგორც, ევროპულ, ისე ამერიკულ დოქტრინას გამოხატვის თავისუფლების სფეროში(მაგ: აშშ-ს კონსტიტუცია იცვას მოსწავლეებს იძულებისგან ფიცი დადაონ ჰიმნის ფორნზე, ან მასწავლებლებს-ასწავლონ ის, რისიცარ სწამთ), ასევეა საქართველოს კანონმდებლობითაც, ბოდიშის მოხდის დავალედებულების დაუშვებლობის შემთხვევაში.
ჩემი შეკითხვა არ ეხება მასმედიას. ჩემი შეკითხვა ეხება ადამიანებ/მოქალაქეებს შორის ურთიერთობას: თუ ერთი ადამიანი მეორეს დააბრალებს რაღაცას ანუ დასწამებს ცილს და ამ ამვაბს მესამეს უამბობს, როგორც სიმართლეს ეს რა არის? მე მგონი ცილისწამება. ასეთ შემთხვევაში კანონი როგორ არეგულირებს ამ საკითხს.კომპეტენტური პასუხისთვის წინასწარ გიხდით მადლობას
პასუხს სად მივიღებ?