წინამდებარე მუხლი ეწინააღმდეგება „მეწარმეთა შესახებ“ საქართველოს კანონის 54-ე კვარტა მუხლის პირველ პუნქტს, რომლის თანახმადაც, აქციათა სავალდებულო მიყიდვა შესაძლებელია მხოლოდ მაშინ, თუ აქციონერს საკუთრებაში აქვს სააქციო საზოგადოების ხმების 95%-ზე მეტი და არა „არანაკლებ 95%-ისა“, როგორც ეს წერია სამოქალაქო საპროცესო კოდექსში.
უწყებრივი ქვედებარეობა – "განეკუთვნება თუ არა საქმე საერთო სასამართლოებს, შედის თუ არა ამ საქმის განხილვა საერთო სასამართლოების კომპეტენციაში (იურისდიქციაში)"
როგორც პრაქტიკაში ჩანს, ამ მუხლში მითითებულ ვადებს მოსამართლეების არ იცავენ. აბრალებენ გადატვირთულ გრაფიკს, თუმცა თარიღის დასახელება რატომ არის პრობლემა გაუგებარია.
საინტერესოა ამ მუხლის გამოყენების ფარგლები იმ კუთხით, რომ ,,მოპასუხის ქონებაში" შეიძლება თუ არა მოიაზრებოდეს ისეთი მოძრავი ნივთი, როგორიცაა მაგალითად სათვალე,რომელიც შესაძლოა საქართველოსთან არავითარ კავშირში მყოფ საქართველოში ერთადერთხელ ,,მოხვედრილ" პირს, პირობითად, დარჩეს კინოთეატრში. :))))
უწყებრივი ქვემდებარეობა არის იმ უფლებამოსილებათა ერთობლიობა და ფარგლები, რომელიც ამა, თუ იმ ორგანოს აქვს განსაზღვრული. უწყებრივი ქვემდებარეობა პასუხს სცემს კითხვაზე, განეკუთვნება, თუ არა საკითხი სასამართლოს კომპეტენციას (იურისდიქციას). ს.ს.კ-ის 11-ე მუხლი შეიცავს მხოლოდ სანიმუშო და არა ამომწურავ ჩამონათვალს. უწყებრივი ქვემდებარეობის დადგენისას კრიტერიუმი უნდა იყოს ერთი. ყოველ დაინტერესებულ პირს უნდა ჰქონდეს შესაძლებლობა თავისი უფლებებისა და კანონით დაცული ინტერესების დასაცავად მიმართოს სასამართლოს, თუ ეს უფლება სამართლით რეგულირებული ურთიერთობებიდან გამომდინარეობს.
საარბიტრაჟო შეთანხმებად კვალიფიკაციისათვის აუცილებელია, განისაზღვროს, ის, თუ მხარეთა შორის წარმოშობილ რომელ კონკრეტულ ურთიერთობაზე შედგა ასეთი შეთანხმება. ასეთი ტიპის შეთანხმება შეიძლება შედგეს როგორც ცალკე, ისე ძირითადი ხელშეკრულებით.
სამოქალაქო საპროცესო კანონმდებლობა აგებულია დისპოზიციურობის პრინციპზე, გარკვეული გამონაკლისების გათვალისწინებით. - დისპოზიციურობის პრინციპი სამოქალაქო საპროცესო სამართალში ნიშნავს მხარეთა შესაძლებლობას თავისუფლად განკარგონ თავიანთი მატერიალური და საპროცესო უფლებები.
ნების ავტონომია, რომელზეც აგებულია კერძო სამართლებრივი ურთიერთობა, თავის უშუალო გავლენას ახდენს სამოქალაქო პროცესზე. ეს ზეგავლენა ძირითადათ შემდეგში ვლინდება:
1. თუ პირს შეუძლია განკარგოს თავისი მატერიალურ სამართლებრივი უფლება, ისე როგორც მას მიაჩნია მიზანშეწონილად, მაშინ მას შეუძლია ითმინოს, ან არ ითმინოს ამ უფლების დარღვევა სხვა პირის მიერ. არავის არ აქვს უფლება აიძულოს პირი დაიცვას თავისი დარღვეული უფლება.
ამ მდგომარეობითაა განპირობებული 2- მუხლის დანაწესი , რომლის თანახმადაც, საქმის განხილვას სასამართლო შეუდგება იმ პირის განცხადებით, რომელიც მიმართავს მას თავისი დარღვეული უფლების დასაცავად. ე.ი. საქმისწარმოება სასამართლოში იწყება მხარის ნების გამოვლენით.
4. ნების ავტონომიიდან გამომდინარეობს, რომ მოსარჩელეს უფლება აქვს უარი თქვა სარჩელზე, ხოლო მოპასუხეს უფლება აქვს სცნოს სარჩელი.
სარჩელზე უარის თქმა, ისევე, როგორც სარჩელის ცნობა, ესაა მატერიალურ სამართლებრივი უფლების განკარგვის აქტი, საპროცესო სამართლებრივი შედეგით.
5. დისპოზიციურობის პრინციპიდან გამომდინარებს აგრეთვე მხარეთა საპროცესო უფლება გაასაჩივრონ სასამართლოს გადაწყვეტილებები, ან არ გაასაჩივრონ.
ამასთან ერთად, უნდა აღინიშნოს, რომ დისპოზიციურობის პრინციპს აქვს საზღვრები: ის რისი უფლებაც მხარეს არ აქვს პროცესის გარეთ, მას ასეთი უფლება არ შეიძლება ჰქონდეს სასამართლოში.
მხარეების თვითონ განსაზღვრავენ, თუ რომელი ფაქტები უნდა დაედოს საფუძვლად მათ მოთხოვნებს, თუ შესაგებელს. (178-ე, 201-ე მუხლები).
მხარეებმა თვითონ უნდა მიუთითონ მტკიცებულებებზე, რომლებისთ ადასტურებს მითითებულ გარემოებებს.
მოთხოვნა განხილულ უნდა იქნეს ქონებრივ სამართლებრივად, თუ მას საფუძვლად ქონებრივი ხასიათის სამართლებრივი ურთიერთბა უდევს. მიუხედავად იმისა რა სახის სარჩელი იქნა წარდგენილი (მიკ. აღირ. გარდაქ). არაქონებრივია დავა, როდესაც საქმე ეხება მოსარჩელის პირად ან სოციალურ გარემოსთან დაკავშირებულ უფლებებს. ნებისმიერი სახის მატერიალური ინტერესის გარეშე.
საქმე №ას-1595-1498-2012 - საპროცესო სამართლებრივი ნორმების ანალოგიის გზით გამოყენება, მატერიალურ სამართლებრივი ურთიერთობების მოსაწესრიგებლად დაუშვებელია. ეწინააღმდეგება სკ-ის 5.3. მუხლს და ნ.ა.შ. კანონის 5.3. მუხლს. ს.ს.კ-ის პირველი მულითაა განსაზღვრული მისი რეგულირების სფერო.
სააღსრულებო ფურცელში დაშვებული შეცდომის გასასწორებლად, ვინაიდან არ არსებობს ასეთი შემთხვევის მოსაწესრიგებელი საპროცესო სამართლებრივი ნორმა, ანალოგიით გამოიყენება ს.ს.კ-ის 260-ე მუხლი.
სასამართლოს გადაწყვეტილების გასაჩივრების უფლება აქვთ აგრეთვე პირებს, რომლებიც არ იყნენ მოხსენიებულნი სასამართლოს გადაწყვეტილებაში მაგრამ ამ გადაწყვეტილებით მათი უფლება-მოვალეობები განისაზღვრა პროცესის მონაწილე ერთ-ერთი მხარის მიმართ, ე.ი. სასამართლოს გადაწყვეტილებამ მათთის წარმოშვა განსაზღვრული იურიდიული შედეგი. სასამართლოს გადაწყვეტილებით დაირღვა მათი ფუნდამენტალური უფლება, მიეღოთ მონაწილეობა იმ საქმის განხილვაში რომელიც მათ უფლებას შეეხებოდა.
გადაწყვეტილების გასაჩივრების უფლება აქვთ თანამონაწილეებს, განსაზღვრულ ფარგლებში, ხოლო თუ მოთხოვნა სოლიდარულია ნებისმიერ ფარგლებში. როდესაც თანამონაწილეობა სავალდებულოა (და არა ფაკულტარული) თანამონაწილეებს შეუძლიათ გაასაჩივრონ სასამართლოს გადაწყვეტილება ნებისმიერ ფარგლებში.
სააპელაციო სასამართლოს გადაწყვეტილების შემოწმება შეუძლია მხოლოდ საააპელაციო საჩივრის ფარგლებში, (სასამართლო შებოჭილია სააპელაციო საჩივრის ფარგლებით. 377 მ.) როგორც ფაქტობრივი ისე სამართლებრივი თვალსაზრისით, ამიტომ არსებითი მნიშვნელობა აქვს იმის ზუსტად განსაზღვრას, თუ რაში მდგომარეობს გასაჩივრებული გადაწყვეტილების უსწორობა.
თუ აპელანტის თვალსაზრისით გადაწყვეტილება არაა დასაბუთებული ფაქტობრივად, უნდა მიეთითოს, თუ კონკრეტულად რაში გამოიხატება გადაწყვეტილების დაუსაბუთებულობა. (ფ.დ. შეიძლება გამოიხატოს იმაში, რომ სასამართლომ, არასწორად განსაზღვრა მტკიცების საგანი, არასწორად გადაანაწილა მტკიცების ტვირთი, ფაქტების არსებობა არარსებობის სესახებ სასამართლოს დასკვნები არ ემყარება მტკიცებულებებს და არაა მითითებული, თუ რატომ არ გაიზიარა სასამართლომ ესა, თუ ის მტკიცებულება. თუ აპელანტი თვლის, რომ გადაწყვეტილება არაა დასაბუთებული იურიდიულად, მან უნდა მიუთითოს რა ში გამოიხატება ეს დაუსაბუთებულობა. (გამოიყენა კანონი რომელიც არ უნდა გამოეყენებინა, არ გამოიყენა კანონი, რომელიც უნდა გამოეყენებინა ან არასწორად განმარტა კანონი / 393-394 მუხლები).
თ საჩივარი არ პასუხობს დასაშვებობის მოთხოვნებს სასამართლო გამოიტანს განჩინებას ხარვეზის შევსების შესახებ, თუ ეს ხარვეზი ისეთი შინაარსისაა, რომ შესაძლებელია მისი შევსება. შეუვსებლობის შემთხვევაში აღარ მიიღება საჩივარი. ხოლო თუ ისეთი დასაშვებობის პირობაა დარღვეული, რომ მისი შევსება შეუძლებელია (მაგ: გასულია გასაჩივრების ვადა) მაშინ გამოაქვს განჩინება საჩივრის განუხილველად დატოვების შესახებ.
ა) - აქვს ალტერნატიული ფაქტობრივი შემადგენლობა. ორივე ინტერესი (სამართლის განვითარება და ერთგვაროვანი სასამართლოს პრაქტიკის ჩამოყალიბება) საჯარო ინტერესებს ემსახურება. რათქმაუნდა თან სდევს კერძო ინტერესიც, მაგრამ ამ ნორმის მთავრი მიზანი საჯარო ინტერესის დაცვაა. სამართლის განვითარება ყველაზე მეტად განპირობებულია ხარვეზით კანონმდებლობაში. ამ დროს სასამართლოს გადაწყვეტილებით ივსება ხარვეზი კანონმდებლობაში. ხარვეზის შევსების გზის გარდა, სამართლის განვითარებას ადგილი აქვს ისეთ შემთხვევაშიც, როდესაც ხდება ნორმის იმგვარი ინტერპრეტაცია, რომლითაც ყალიბდება ზოგადი პრინციპი.
რაც შეეხება ერთგვაროვან სასამართლოს პრაქტიკას ამ მთავარია არა ის, რომ გადაწყვეტილება ემყარება სამართლის ნორმის არასწორ ინტერპრეტაციას, არამედ ის, რომ საქმე მნიშვნელოვანია ერთგვაროვანი სასამართლოს პრაქტიკის ჩამოყალიბებისათვის. პირველ რიგში მნიშვნელოვანია არა კონკრეტული დავის ბედი არამედ ერთგვაროვანი სასამართლოს პრაქტიკის ჩამოყალიბება. არაერთგვაროვან პრაქტიკას გვაქვს მაშინ, როდესაც სხვადასხვა ინსტანციის სასამართლოების მიერ ერთი და იგივე სამართლის ნორმა სხვადასხვაგვარად არის გაგებული. განსხვავებულობა (არაერთგვაროვნება) აქ უფრო ფართო მაშტაბებს გულისხმობს ვიდრე ‘’ბ’’ ქვეპუნქტში. ‘’ბ’’ ქვეპუნქტის მიხედვით შედარების ობიექტია სააპელაციო სასამართლოს გადაწყვეტილება და უზენაესი სასამართლოს პრაქტიკა.
საკასაციო სასამრთლო არაა ფაქტების დამდგენი სასამართლო, მან უნდა შეამოწმოს გასაჩივრებული გადაწყვეტილება მხოლოდ სამართლებრივი თვალსაზრისით. რიგ შემთხვევაში გადაწყვეტილების სამართლებრივი თვალსაზრისით შემოწმება შეუძლებელია, თუ არ შეეხო ფაქტობრივ გარემოებებს. სამართლებრივი შეფასება შეუძლებელია იმის გარკვევის გარეშე, თუ რომელი ფაქტები შეფასდა იურიდიულად. ასეთი შეფასების შემდეგ შეიძლება აღმოჩნდეს, რომ სასამართლომ იურიდიული მნიშვნელობა მიანიჭა ფაქტს, რომელსაც არ აქვს ასეთი მნიშვნელობა, ან პირიქით. სწორად დაადგინა ფაქტობრივი გარემოება მაგრამა არასწორი სამართლებრივი შეფასება მისცა მას. არ დაუშვა მტკიცებულებები განსაზღვრული გარემოების დასამტკიცებლად, და არ არსებობსდა ამის სამართლებრივი საფუძველი.
სააპელაციო ან საკასაციო წესით საქმის განხილვისას სარჩელის გამოხმობის დაკმაყოფილების შემთხვევაში სასამართლო აუქმებს ქვედა ინსტანციის სასამართლოების გადაწყვეტილებებს
, 1 ინსტანცია, რომ მოვიგე და მოწინააღმდეგემ გაასაჩივრა სააპელაციო საჩივრით და მან საჩივარზე უარი თქვა, მეც დავეთანხმე დავუშვათ, 1 ინსტანციის გადაწყვეტილება რატომ უნდა გაუქმდეს?
სიტყვა "საბუთები" არ იძლევა კონკრეტულად იდენტიფიცირებული დოკუმენტის (ან სხვა ) ტიპის მტკიცებულებების სახეობის დადგენის შესაძლებლობას, განსხვავებით წერილობით მტკიცებულებების, აქტებისა და საქმიანი, პირადი ხასიათის წერილებისგან.
წინამდებარე მუხლი ეწინააღმდეგება „მეწარმეთა შესახებ“ საქართველოს კანონის 54-ე კვარტა მუხლის პირველ პუნქტს, რომლის თანახმადაც, აქციათა სავალდებულო მიყიდვა შესაძლებელია მხოლოდ მაშინ, თუ აქციონერს საკუთრებაში აქვს სააქციო საზოგადოების ხმების 95%-ზე მეტი და არა „არანაკლებ 95%-ისა“, როგორც ეს წერია სამოქალაქო საპროცესო კოდექსში.
aRniSnuli muxlis chanaweri "saaqmeebs ganixilavs mosamarTle an sasamarTlos Sesabamisi moxele" warmoadgens afsoliturad araswor chanaWers da im shemtxvevashi tu aq magistri mosamarTle igulisxmeba rogorc sasamarTlos shesabamisi moxele, sakitxavia magistri rogorc shesabamisi moxele romaa ratom schans am muxlshi da meore praqtikashi es muxli warmoshobs ashkara ukanonobis gancdas mashin rodesac faqtiurad erti da imave sakitxs ganixilavs ertidaigive instanciis ori mosamartle da shemdegi gadawyvetileba rogorc "chveulebrivi" mosamartlis mier ganxiluli sachivrdeba kerZo sachivrit saapelacio sasamartloshi, mashin rodesac sxva msgavs shemtxvevas magistri mosamartlis ganxiluli saqmeebis mimart kanonmdebloba ar adgens
aRnishuli muxlis pirveli nawili sadac miTiTebulia vada da piroba sarCelis miReba ar miRebis taobaze dasaxvewia, amave kodeqsis 186-e muxlit dadgenil wesTan - sarCelis miRebaze uaris tqmis taobaze vadasTan
:-)
ra aris dispoziciuri norma?tu sheidzleba rom shesabamisi muxlebi momiyvanot?
უწყებრივი ქვედებარეობა – "განეკუთვნება თუ არა საქმე საერთო სასამართლოებს, შედის თუ არა ამ საქმის განხილვა საერთო სასამართლოების კომპეტენციაში (იურისდიქციაში)"
"რომელმა სასამართლომ უნდა განიხილოს უწყებრივად საერთო სასამართლოებისადმი დაქვემდებარებული კონკრეტული სამოქალაქო საქმე"
2000 ლარამდე 50 ლარი რომ არის ბაჟი სად წერია? o.O
როგორც პრაქტიკაში ჩანს, ამ მუხლში მითითებულ ვადებს მოსამართლეების არ იცავენ. აბრალებენ გადატვირთულ გრაფიკს, თუმცა თარიღის დასახელება რატომ არის პრობლემა გაუგებარია.
#as-429-406-2014 6 ivnisi, 2014 w., q. Tbilisi 279.დ
ას–877–825–2010 28 დეკ. 2010 წელი.
#-as-1771-1751-2011 9 Tebervali, 2012 w., q. Tbilisi 54.1
as-125-119-2013 20 maisi, 2013 w., q. Tbilisi კრებული 9 53.1
რატომ არ ემატება ეს კომენტარები გაუგებარია, ცხრაჯერ მიწევს ერთიდაიგივე ტექსტის შეტანა.
№ას-795-849-2011 18 ივლისი, 2011 წ., ქ. თბილისი
საინტერესოა ამ მუხლის გამოყენების ფარგლები იმ კუთხით, რომ ,,მოპასუხის ქონებაში" შეიძლება თუ არა მოიაზრებოდეს ისეთი მოძრავი ნივთი, როგორიცაა მაგალითად სათვალე,რომელიც შესაძლოა საქართველოსთან არავითარ კავშირში მყოფ საქართველოში ერთადერთხელ ,,მოხვედრილ" პირს, პირობითად, დარჩეს კინოთეატრში. :))))
უწყებრივი ქვემდებარეობა არის იმ უფლებამოსილებათა ერთობლიობა და ფარგლები, რომელიც ამა, თუ იმ ორგანოს აქვს განსაზღვრული. უწყებრივი ქვემდებარეობა პასუხს სცემს კითხვაზე, განეკუთვნება, თუ არა საკითხი სასამართლოს კომპეტენციას (იურისდიქციას). ს.ს.კ-ის 11-ე მუხლი შეიცავს მხოლოდ სანიმუშო და არა ამომწურავ ჩამონათვალს. უწყებრივი ქვემდებარეობის დადგენისას კრიტერიუმი უნდა იყოს ერთი. ყოველ დაინტერესებულ პირს უნდა ჰქონდეს შესაძლებლობა თავისი უფლებებისა და კანონით დაცული ინტერესების დასაცავად მიმართოს სასამართლოს, თუ ეს უფლება სამართლით რეგულირებული ურთიერთობებიდან გამომდინარეობს.
საარბიტრაჟო შეთანხმებად კვალიფიკაციისათვის აუცილებელია, განისაზღვროს, ის, თუ მხარეთა შორის წარმოშობილ რომელ კონკრეტულ ურთიერთობაზე შედგა ასეთი შეთანხმება. ასეთი ტიპის შეთანხმება შეიძლება შედგეს როგორც ცალკე, ისე ძირითადი ხელშეკრულებით.
სამოქალაქო საპროცესო კანონმდებლობა აგებულია დისპოზიციურობის პრინციპზე, გარკვეული გამონაკლისების გათვალისწინებით. - დისპოზიციურობის პრინციპი სამოქალაქო საპროცესო სამართალში ნიშნავს მხარეთა შესაძლებლობას თავისუფლად განკარგონ თავიანთი მატერიალური და საპროცესო უფლებები.
ნების ავტონომია, რომელზეც აგებულია კერძო სამართლებრივი ურთიერთობა, თავის უშუალო გავლენას ახდენს სამოქალაქო პროცესზე. ეს ზეგავლენა ძირითადათ შემდეგში ვლინდება:
1. თუ პირს შეუძლია განკარგოს თავისი მატერიალურ სამართლებრივი უფლება, ისე როგორც მას მიაჩნია მიზანშეწონილად, მაშინ მას შეუძლია ითმინოს, ან არ ითმინოს ამ უფლების დარღვევა სხვა პირის მიერ. არავის არ აქვს უფლება აიძულოს პირი დაიცვას თავისი დარღვეული უფლება.
ამ მდგომარეობითაა განპირობებული 2- მუხლის დანაწესი , რომლის თანახმადაც, საქმის განხილვას სასამართლო შეუდგება იმ პირის განცხადებით, რომელიც მიმართავს მას თავისი დარღვეული უფლების დასაცავად. ე.ი. საქმისწარმოება სასამართლოში იწყება მხარის ნების გამოვლენით.
4. ნების ავტონომიიდან გამომდინარეობს, რომ მოსარჩელეს უფლება აქვს უარი თქვა სარჩელზე, ხოლო მოპასუხეს უფლება აქვს სცნოს სარჩელი.
სარჩელზე უარის თქმა, ისევე, როგორც სარჩელის ცნობა, ესაა მატერიალურ სამართლებრივი უფლების განკარგვის აქტი, საპროცესო სამართლებრივი შედეგით.
5. დისპოზიციურობის პრინციპიდან გამომდინარებს აგრეთვე მხარეთა საპროცესო უფლება გაასაჩივრონ სასამართლოს გადაწყვეტილებები, ან არ გაასაჩივრონ.
ამასთან ერთად, უნდა აღინიშნოს, რომ დისპოზიციურობის პრინციპს აქვს საზღვრები: ის რისი უფლებაც მხარეს არ აქვს პროცესის გარეთ, მას ასეთი უფლება არ შეიძლება ჰქონდეს სასამართლოში.
შეჯიბრებითობის პრინციპი მოიცავს მხარეთა საქმიანობას მხოლოდ საქმის ფაქტობრივი გარემოებების და მტკიცებულებების სფეროში.
მხარეების თვითონ განსაზღვრავენ, თუ რომელი ფაქტები უნდა დაედოს საფუძვლად მათ მოთხოვნებს, თუ შესაგებელს. (178-ე, 201-ე მუხლები).
მხარეებმა თვითონ უნდა მიუთითონ მტკიცებულებებზე, რომლებისთ ადასტურებს მითითებულ გარემოებებს.
მოთხოვნა განხილულ უნდა იქნეს ქონებრივ სამართლებრივად, თუ მას საფუძვლად ქონებრივი ხასიათის სამართლებრივი ურთიერთბა უდევს. მიუხედავად იმისა რა სახის სარჩელი იქნა წარდგენილი (მიკ. აღირ. გარდაქ). არაქონებრივია დავა, როდესაც საქმე ეხება მოსარჩელის პირად ან სოციალურ გარემოსთან დაკავშირებულ უფლებებს. ნებისმიერი სახის მატერიალური ინტერესის გარეშე.
აღძვრის მომენტში და არა ზოგადად როგორც 41.1.კ-ს შემთხვევაში. +83.2
საქმე №ას-1595-1498-2012 - საპროცესო სამართლებრივი ნორმების ანალოგიის გზით გამოყენება, მატერიალურ სამართლებრივი ურთიერთობების მოსაწესრიგებლად დაუშვებელია. ეწინააღმდეგება სკ-ის 5.3. მუხლს და ნ.ა.შ. კანონის 5.3. მუხლს. ს.ს.კ-ის პირველი მულითაა განსაზღვრული მისი რეგულირების სფერო.
საქმე №ას-1101-1049-2013 - ზედმეტად გადახდილი სახელმწიფო ბაჟის დაბრუნებისათვის ანალოგიის წესით გამოიყენება ს.ს.კ-ის 42-ე მუხლი.
სააღსრულებო ფურცელში დაშვებული შეცდომის გასასწორებლად, ვინაიდან არ არსებობს ასეთი შემთხვევის მოსაწესრიგებელი საპროცესო სამართლებრივი ნორმა, ანალოგიით გამოიყენება ს.ს.კ-ის 260-ე მუხლი.
სასამართლოს გადაწყვეტილების გასაჩივრების უფლება აქვთ აგრეთვე პირებს, რომლებიც არ იყნენ მოხსენიებულნი სასამართლოს გადაწყვეტილებაში მაგრამ ამ გადაწყვეტილებით მათი უფლება-მოვალეობები განისაზღვრა პროცესის მონაწილე ერთ-ერთი მხარის მიმართ, ე.ი. სასამართლოს გადაწყვეტილებამ მათთის წარმოშვა განსაზღვრული იურიდიული შედეგი. სასამართლოს გადაწყვეტილებით დაირღვა მათი ფუნდამენტალური უფლება, მიეღოთ მონაწილეობა იმ საქმის განხილვაში რომელიც მათ უფლებას შეეხებოდა.
გადაწყვეტილების გასაჩივრების უფლება აქვთ თანამონაწილეებს, განსაზღვრულ ფარგლებში, ხოლო თუ მოთხოვნა სოლიდარულია ნებისმიერ ფარგლებში. როდესაც თანამონაწილეობა სავალდებულოა (და არა ფაკულტარული) თანამონაწილეებს შეუძლიათ გაასაჩივრონ სასამართლოს გადაწყვეტილება ნებისმიერ ფარგლებში.
სააპელაციო სასამართლოს გადაწყვეტილების შემოწმება შეუძლია მხოლოდ საააპელაციო საჩივრის ფარგლებში, (სასამართლო შებოჭილია სააპელაციო საჩივრის ფარგლებით. 377 მ.) როგორც ფაქტობრივი ისე სამართლებრივი თვალსაზრისით, ამიტომ არსებითი მნიშვნელობა აქვს იმის ზუსტად განსაზღვრას, თუ რაში მდგომარეობს გასაჩივრებული გადაწყვეტილების უსწორობა.
თუ აპელანტის თვალსაზრისით გადაწყვეტილება არაა დასაბუთებული ფაქტობრივად, უნდა მიეთითოს, თუ კონკრეტულად რაში გამოიხატება გადაწყვეტილების დაუსაბუთებულობა. (ფ.დ. შეიძლება გამოიხატოს იმაში, რომ სასამართლომ, არასწორად განსაზღვრა მტკიცების საგანი, არასწორად გადაანაწილა მტკიცების ტვირთი, ფაქტების არსებობა არარსებობის სესახებ სასამართლოს დასკვნები არ ემყარება მტკიცებულებებს და არაა მითითებული, თუ რატომ არ გაიზიარა სასამართლომ ესა, თუ ის მტკიცებულება. თუ აპელანტი თვლის, რომ გადაწყვეტილება არაა დასაბუთებული იურიდიულად, მან უნდა მიუთითოს რა ში გამოიხატება ეს დაუსაბუთებულობა. (გამოიყენა კანონი რომელიც არ უნდა გამოეყენებინა, არ გამოიყენა კანონი, რომელიც უნდა გამოეყენებინა ან არასწორად განმარტა კანონი / 393-394 მუხლები).
მოსალოდნელი ზიანის ანაზღაურების უზრუნველყოფა 57-ე და 268.2.-ე
დასაშვებობა 369; 368; 365; 370.
თ საჩივარი არ პასუხობს დასაშვებობის მოთხოვნებს სასამართლო გამოიტანს განჩინებას ხარვეზის შევსების შესახებ, თუ ეს ხარვეზი ისეთი შინაარსისაა, რომ შესაძლებელია მისი შევსება. შეუვსებლობის შემთხვევაში აღარ მიიღება საჩივარი. ხოლო თუ ისეთი დასაშვებობის პირობაა დარღვეული, რომ მისი შევსება შეუძლებელია (მაგ: გასულია გასაჩივრების ვადა) მაშინ გამოაქვს განჩინება საჩივრის განუხილველად დატოვების შესახებ.
ა) - აქვს ალტერნატიული ფაქტობრივი შემადგენლობა. ორივე ინტერესი (სამართლის განვითარება და ერთგვაროვანი სასამართლოს პრაქტიკის ჩამოყალიბება) საჯარო ინტერესებს ემსახურება. რათქმაუნდა თან სდევს კერძო ინტერესიც, მაგრამ ამ ნორმის მთავრი მიზანი საჯარო ინტერესის დაცვაა. სამართლის განვითარება ყველაზე მეტად განპირობებულია ხარვეზით კანონმდებლობაში. ამ დროს სასამართლოს გადაწყვეტილებით ივსება ხარვეზი კანონმდებლობაში. ხარვეზის შევსების გზის გარდა, სამართლის განვითარებას ადგილი აქვს ისეთ შემთხვევაშიც, როდესაც ხდება ნორმის იმგვარი ინტერპრეტაცია, რომლითაც ყალიბდება ზოგადი პრინციპი.
რაც შეეხება ერთგვაროვან სასამართლოს პრაქტიკას ამ მთავარია არა ის, რომ გადაწყვეტილება ემყარება სამართლის ნორმის არასწორ ინტერპრეტაციას, არამედ ის, რომ საქმე მნიშვნელოვანია ერთგვაროვანი სასამართლოს პრაქტიკის ჩამოყალიბებისათვის. პირველ რიგში მნიშვნელოვანია არა კონკრეტული დავის ბედი არამედ ერთგვაროვანი სასამართლოს პრაქტიკის ჩამოყალიბება. არაერთგვაროვან პრაქტიკას გვაქვს მაშინ, როდესაც სხვადასხვა ინსტანციის სასამართლოების მიერ ერთი და იგივე სამართლის ნორმა სხვადასხვაგვარად არის გაგებული. განსხვავებულობა (არაერთგვაროვნება) აქ უფრო ფართო მაშტაბებს გულისხმობს ვიდრე ‘’ბ’’ ქვეპუნქტში. ‘’ბ’’ ქვეპუნქტის მიხედვით შედარების ობიექტია სააპელაციო სასამართლოს გადაწყვეტილება და უზენაესი სასამართლოს პრაქტიკა.
საკასაციო სასამრთლო არაა ფაქტების დამდგენი სასამართლო, მან უნდა შეამოწმოს გასაჩივრებული გადაწყვეტილება მხოლოდ სამართლებრივი თვალსაზრისით. რიგ შემთხვევაში გადაწყვეტილების სამართლებრივი თვალსაზრისით შემოწმება შეუძლებელია, თუ არ შეეხო ფაქტობრივ გარემოებებს. სამართლებრივი შეფასება შეუძლებელია იმის გარკვევის გარეშე, თუ რომელი ფაქტები შეფასდა იურიდიულად. ასეთი შეფასების შემდეგ შეიძლება აღმოჩნდეს, რომ სასამართლომ იურიდიული მნიშვნელობა მიანიჭა ფაქტს, რომელსაც არ აქვს ასეთი მნიშვნელობა, ან პირიქით. სწორად დაადგინა ფაქტობრივი გარემოება მაგრამა არასწორი სამართლებრივი შეფასება მისცა მას. არ დაუშვა მტკიცებულებები განსაზღვრული გარემოების დასამტკიცებლად, და არ არსებობსდა ამის სამართლებრივი საფუძველი.
ვინაიდან სამოქალაქო საპროცესო კოდექსის 201-ე მუხლის 1-ელ ნაწილს არ აქვს ქვეპუნქტები, შესაბამისად ჩანაწერი
უნდა ჩამოყალიბდეს შემდეგნაირად
, 1 ინსტანცია, რომ მოვიგე და მოწინააღმდეგემ გაასაჩივრა სააპელაციო საჩივრით და მან საჩივარზე უარი თქვა, მეც დავეთანხმე დავუშვათ, 1 ინსტანციის გადაწყვეტილება რატომ უნდა გაუქმდეს?
სიტყვა "საბუთები" არ იძლევა კონკრეტულად იდენტიფიცირებული დოკუმენტის (ან სხვა ) ტიპის მტკიცებულებების სახეობის დადგენის შესაძლებლობას, განსხვავებით წერილობით მტკიცებულებების, აქტებისა და საქმიანი, პირადი ხასიათის წერილებისგან.
გამარჯობათ
რა სხვაობაა 49.1 და 49.2 შორის? რა შემთხვევაში ნახევრდება და როდის თავისუფლდებიან? ორივე პუნქტში იგივე გარემოებაა აღწერილი! მარაზმია
ეს მუხლი პირდაპირ მიბმულია ს.ს.ს.კ 102ზედ
აი ამ მუხლის უფრო ფართო სახით ვრცელი განმარტება რომ იყოს სასურველია
მე მხარს ვუჭერ ადვოკატთა პროფესიონალური ეთიკიდან გამომდინარე და დისციპლინერების საქმე განიხილოს საქალაქო სასამართლოში და არა ეთიკის კომისიაში.